Palawan, duiken op Tubbataha Deel 1
Reisverhaal door Mieke en Reindert
Reindert en ik (Mieke) zijn meerdere keren naar de Filipiijnen geweest, maar nog nooit naar het meest westelijke eiland Palawan. Daar gaan we duiken in het midden van de Zulu zee, op het Tubbataha rif, een kleine stip in het midden tussen Palawan en de Visayas. Na de liveaboard, als we weer met de voeten op de vaste grond van Palawan staan staat ons een natuur en cultuur trip te wachten naar het noorden; Sabang met de underground river, El Nido en omgeving. Als afsluiter van de vakantie duiken we in Coron op de vele WOII wrakken. Dit reisverslag is deel 1, duiken op het Tubbataha rif.

Op Schiphol zie je gelijk waar de gate is voor de vlucht naar Manilla, het merendeel van de wachtenden zijn Filipiijnen die even op thuis gaan. Het zijn harde werkers, ze zijn over de hele wereld te vinden en dan is Schiphol de hub om naar huis te vliegen. We blijven een nachtje in Manilla en de volgende morgen vliegen we naar Puerto Princessa, de havenstad van Palawan. Vlak voor het landen zien we een paar liveaboards in de haven liggen. We scheren er over heen en landen. Het is een klein stukje rijden door het stadje en dan zijn we aan boord van de Stella Marin. Het is gelijk warm, dus de airco is wel aangenaam om te rusten en te wachten tot alle 21 duikers er zijn. Tegen de avond is een briefing van de Tubbataha foundation want we gaan een Unesco Wereld erfgoed bezoeken. Een veelbelovend fimlpje laat het rif en zijn bewoners zien, niets dan alleen onderwaterleven, want bovenwater is er bijna niets. Het rif is al 30 jaar geleden beschermd gebied geworden. Dat was in die tijd een goede vooruitziende blik geweest omdat steeds meer vissers uit de Visayas daar gingen vissen omdat de riffen in de nabije kustwateren leger en leger werden. We varen er in de nacht in zo’n 12 uur tijd naar toe.

De eerste duikdag is veelbelovend. Een manta, rifhaaien en grijze haaien die een stukje groter zijn, en een school barracuda’s. Aan het einde dan de dag brengen we nog een bezoek aan het wachtershuisje, daar zitten de rangers die het rif bewaken tegen illegale vissers. Het huisje staat op hoge poten omdat het water met eb en vloed er onder door stroomt. We wandelen op het ministukje strand dat nu bovenwater staat en waden met het water knie diep naar de trap. Ze zitten hier maanden achtereen, elk seizoen. Het duiken kan hier maar een paar maanden per jaar, moet je nagaan met wat voor een weersomstandigheden de rangers te maken hebben in die andere maanden. De tweede dag begint met spectacel, een school van wel 40 jonge grijze haaitjes. We moeten vanaf een afstandje kijken in de diepte want met nitrox kan je niet dieper dan 34 meter met het percentage waarmee we duiken.

De 5 duikdagen zien er het zelfde uit. Dive-eat-sleep-repeat. De warme douche na de duik is niet nodig, het zeewater is 30 C en we hebben het nooit koud, ook niet na de 4e duik op een dag. Van de veelbelovende eerste duiken gaan we naar gewone rifduiken die ook mooi zijn, maar niet zoals we hadden gehoopt. We hadden namelijk ook gehoopt om walvishaaien te zien in dit seizoen. Tja het is de natuur, die neem je zoals die is. Op de reis van twee weken geleden hadden ze wel geluk, de week na ons ook zie ik op instagram. Wij hebben dus net pech. Ach ja, dan heb je nog wat om voor terug te komen. Het was zeker wel de moeite waard. De ongereptheid van de riffen, de vissen en de koralen, een rijkdom waar we van genoten hebben. Wil je meer foto’s zien kijk op Instagram #tubbataha30years.

Mieke en Reindert

Foto’s:
Schildpad
School jacks
Grijze haai
Grote spons met Reindert
Stella Maris